Momentami w filmie Łukasza Barczyka poziom dramatyzmu na linijkę dialogu przekracza wszelkie dopuszczalne normy. I to chyba podstawowy mankament "Przemian". Ni z tego ni z owego bohaterowi zdarza się wygłosić przejmująca kwestię, która niestety bawi. I porównania do brazylijskiej telenoweli mogą się wydawać całkiem słuszne. Jednak "Przemiany" to więcej niż tylko mdła saga rodzinna, z niesamowicie pokręconymi życiorysami. Jest to film mądry, bo doprowadzający do tej tytułowej przemiany.
Trzy siostry, matka, dwaj mężczyźni i dziecko. Wielka tajemnica, której odkrycie wisi w powietrzu. Nowy mężczyzna burzy cały familijny porządek. Ale czy dotychczas było dobrze? Oczyszczenie z dawnych grzechów wymaga ofiar. A przebaczenia win nie będzie. Zamiast tego będzie zemsta. Zemsta, która wreszcie przyniesie długo oczekiwany spokój. Marta zdradzona przez męża odnajdzie na nowo bliskość mężczyzny. Tego nowego. Choć nie jej był pisany. A przemiana zajdzie właśnie w nim. Cyniczny uwodziciel po narkotycznym odwyku, przez większość filmu budzi niechęć. I tylko przez kilka sekund widzimy jego wzrok po przemianie. Ale wiemy już, że oto mamy happy end, przynajmniej dla tych dwojga. Może to naiwne, ale ten smutny film, daje odrobinę nadziei. Może złudnej, ale zawsze potrzebnej.
Łukasz Barczyk nakręcił film bardzo zmysłowy. Najpierw podstępne uprowadzenie i wyjazd za miasto ruchliwą dwupasmówką. Jedziemy i czujemy wzrastający niepokój, jakbyśmy mieli za chwilę skosztować bardzo zakazanego owocu. Jesteśmy w domku za miastem i wyczekujemy. Napięcie wzrasta, Marta patrzy na Adriana i uśmiecha się. Trzyma torebkę jakby w ogóle nie miała zamiaru zostać. Ale zostanie. Mimo stwierdzeń o pierdoleniu, na ekranie rozpoznajemy miłość. Kamera drga wraz z grzesznymi kochankami w ekstatycznym spazmie.